Dusza Włóczykija

Tak sobie żyję codziennością i obserwuję też swoje nawyki- między innymi żywieniowe, bo to na nich się dzisiaj skupię. Chcę się podzielić z Wami spostrzeżeniami i przemianą, a właściwie to grubą ewolucją w tym temacie. Na przestrzeni kilku lat kompletnie zmieniło się moje podejście do jedzenia i widzę, że dalej ono ewoluuje w danym kierunku.  Dawniej Tadek Niejadek Jako dzieciak miałem spory problem jeśli chodzi o jedzenie. To znaczy byłem baaardzo wybredny i może nic w tym dziwnego, przecież większość dzieci ma podobnie. Myślę jednak, że w moim przypadku było to na wybitnym poziomie nawet do wieku kilkunastu lat. I serio, do pewnego wieku miałem strach przed byciem zmuszonym do jakiegokolwiek innego jedzenia. Nie chciałem słyszeć o szkolnych wycieczkach, czego powodem była oczywiście wizja stołówki z jakimś "zdrowym jedzeniem". Być może nie pamiętam dokładnie wszystkiego co jadłem, ale dużo szczegółów zapadło mi w pamięć. Pomocne były też późniejsze przypomnienia rodziców,...

Rok 2019, wakacje. To wtedy wybrałem się na kolejną, wielką podróż życia. Wstępny plan zakładał, że dojadę autostopem do Berlina , gdzie spędzę kilka dni na zwiedzaniu i po raz pierwszy spróbuję swoich sił jako artysta uliczny . Następnie obowiązkowo chciałem zaliczyć Woodstock (wtedy już Pol'and'Rock festiwal, ale bardziej przemawia do mnie wcześniejsza nazwa), by spędzić w pięknej atmosferze kilka dni na zabawie. Potem nastawiałem się na dojechanie stopem do Norwegii i poszukanie sobie dorywczej pracy. Ta ostatnia część planu była bardzo elastyczna i jak się później okazało, wyszło zupełnie inaczej... ale i tak skończyło się na spełnionym marzeniu. No to lecimy ze wspomnieniami! Klasyczne pakowanie w plecak wszystkiego, co włóczykij potrzebuje do przeżycia Woodstocku i dwóch miesięcy w podróży- tak właśnie mogło być. Z nowości wziąłem dwa kijki połączone sznurkiem bawełnianym w kształcie dwóch pętli, gumę guar, glicerynę i proszek do pieczenia- czyli prawie wszystko co pot...

Już jako nastolatek wypracowałem sobie mechanizm obronny przed rozczarowaniem. Dużo razy bywało tak, że zapowiadało się coś bardzo fajnego, a później kompletnie nic z tego nie wychodziło. Zna to chyba każdy. Dlatego nauczyłem się po prostu nie oczekiwać za wiele - zwłaszcza jeśli chodzi o dogranie się z innymi ludźmi. Jakieś spotkanie ze znajomym, wyjazd, wspólne zrobienie czegoś, a większe grupowe integracje to już w ogóle był szczyt logistyki. I jasne, że zdarzają się różne losowe sytuacje, że coś ważnego komuś wypadnie, albo jakieś rzeczy się spieprzą i konieczna będzie zmiana planów. Lecz było tak już tyle razy, że normą stało się dla mnie wcześniejsze godzenie się z niewypałem, uniknając w ten sposób rozczarowania.  To znaczy zawsze był jakiś entuzjazm, pozytywne nastawienie, ale też zawsze wyraźnie grała myśl, że może nic z tego nie będzie. I nawet jeśli, nie będę się tym zbytnio przejmować. Jak to mówią- "Miej nadzieję na najlepsze, ale przygotuj się na najgorsze." To...